کافی نت امین

گوهرهای اصیل و جاودانه
افلاطون در آتن و در یک خانواده متشخص آتنی در قرن پنجم قبل از میلاد(ق . م) متولد شد.
نام اصلی او آریستوکلس بوده و نام افلاطون بعدها به خاطر پیکر تنومندش به او داده شده است.
افلاطون در آغاز جوانی به مطالعه نقاشی و سرودن شعر پرداخت و در بیست سالگی با سقراط آشنا شد و به شاگردی او درآمد.
افلاطون در همه ی مباحث فلسفی خود از زبان سقراط، استاد خود سخن می گوید. لذا قهرمان داستان های فلسفی او سقراط است و این به جهت احترام خاصی است که برای استاد خود قائل بوده است.
سبک افلاطون در مباحث فلسفی، سبک «گفت و گوی عقلی» است که به «دیالکتیک» مشهور است و آن را از سقراط آموخته است. روش سقراط و افلاطون در مباحث فلسفی، دیالکتیک یا جدل یا گفت و گوی عقلی است.
افلاطون در آتن دانشگاهی به نام آکادمی بنیان نهاد و به تربیت شاگرد پرداخت که ارسطو بزرگترین شاگرد اوست.
افلاطون در دو رساله ی « تئتتوس و جمهوری » خود بیش از هرجای دیگر در باب شناسایی سخن گفته است.
در رساله ی تئتتوس به تفصیل، آراء نادرست درباره ی شناخت و معرفت را پیش می کشد و به انتقاد از آن ها می پردازد.
در رساله ی جمهوری سهمی را به بیان آراء خود درباره ی شرایط شناسایی حقیقی اختصاص داده است.
افلاطون در قرن چهارم ق . م در سن هشتاد سالگی دیده از جهان فروبست.
نظریه ی افلاطون برای رسیدن به شناسایی یقینی و معرفت حقیقی به « نظریه مثل» شهرت دارد که افلاطون آن را در کتاب « جمهوری» به کمک تمثیلی معروف به تمثیل غار بیان داشته است و شامل دو مرحله است:
1)معرفت حقیقی به وسیله ی حواس و ادراک حسی به دست نمی آید. زیرا حواس انسان خطاپذیرند. بلکه باید از ابزار عقل مدد جست. به این ترتیب اولین مشخصه ی معرفت حقیقی یعنی خطاناپذیر بودن با ابزار عقل تأمین می شود.